Jak to się zaczęło?

Pamiętnik Olgi

Rozdział pierwszy

 Ja ,Olga – klasowy wyrzutek mam 16 lat i mieszkam w okolicach Warszawy. Mam młodszą siostrę którą można nazywać bardziej diabłem a nie siostrą – ale… Mieszkam z mamą , która pracuje na nocne zmiany. Przerwy spędzam na słuchaniu  muzyki i patrzeniu w ścianę. Co o szkole? Do przeciwnej klasy chodzi ta najlepsza - Katarzyna. Nosi słodkie ubrania z wielkimi logami znanych firm i chyba jeszcze jej nie widziałam bez tony fluidu . Myślę, że to tyle. A co takiego rozpoczęło wir przedziwnych zdarzeń?

  

Pierwszego dnia pierwszej liceum, który jak mi się zdawało będzie równie szary i ponury jak wszystkie inne był tym owym – pamiętnym dniem. Korytarze były w tedy całkiem puste , gdyż przyszłam przed lekcjami . Nie lubię natykać się na niepotrzebnych ludzi. A jednak – stało się.  Niosłam właśnie książki do swojej szafki z numerem 303 ,gdy zza rogu wyłoniła się Kaśka z nieznajomą mi dziewczyną. Kasia uwielbiała mi dokuczać w młodszych klasach, ale po roku odpuściła sobie to , gdy zobaczyła, że totalnie ją ignoruję. No, wróćmy do sytuacji. Zaczęłam domyślać się, że ta dziewczyna to nowa super kumpela Kasi – czemu tak myślałam? Miała bluzę z napisem Adidasa (chyba większego się nie dało zrobić!), Conversy i jakieś rurki z Zary . Katarzyna ceniła sobie to, że ktoś ma oryginalne ubrania – ale nie u mnie. Bo przecież jak to wielmożna Kaśka może zadawać się z kimś takim jak ja?

- Witaj, Olciu – powiedziała z sarkazmem, tak charakterystycznym dla niej- co tam słychać u twoich chłopców z Nirvany? Nagle roześmiała się histerycznym śmiechem.

- Dawaj kasę!- powiedziała ta druga. Powiedziałam sobie, że to już nie te lata , żeby mogły sobie tak mną rządzić. Poza tym teraz posunęły się za daleko.

- Witaj Kasiuniu, jak tam twój kochany Bieberek? Teraz to się posunęłyście za daleko. Nie ma tak lekko kotki, już po was.

W tym samym momencie obróciłam się na pięcie i „przypadkiem” rozrzuciłam ręką wszystkie książki Kasi po korytarzu. Tak tragicznie nieswojo się wtedy czułam. Tak się bałam, że teraz już będzie po mnie. Ale mimo tego próbowałam zachować zimną krew – szłam stoickim krokiem przez korytarz. Byłam już daleko , gdy usłyszałam krzyk tej drugiej dziewczyny:

- Jeszcze tego pożałujesz,  idiotko!

Zaśmiałam się tylko na tyle głośno, żeby to słyszały. Wtem zadzwonił dzwonek na lekcje 

. Do klasy weszłam jako ostatnia . Niestety, nie było wolnych miejsc. No tak – jedno. Obok jakiegoś nieznanego mi chłopaka. Miał grzywkę, był brunetem . Jego niebieskie oczy niczemu sobie były jak głębokie jeziora  w które patrzeć można było godzinami . Miał na sobie granatową – trochę za dużą bluzę (była super!) , czarne rurki i bordowe Vansy . Zaczął na mnie patrzeć i delikatnie się uśmiechnął . Pokazał na krzesło obok siebie a potem na mnie. Trochę się speszyłam – jak to ja… Ale nie było wyjścia. Zatracona w jego oczach zdałam sobie dopiero po chwili sprawę, że cała klasa na mnie patrzy ! Teraz to już serio czerwona jak burak podbiegłam do tego krzesła i trochę się zawahałam . Był polski. Gdy już wszyscy odpuścili sobie gapienie na nas ,ten chłopak wstał i zdjął mi plecak z ramion i odsunął krzesło! Boże, kto teraz tak robi?! Ale.. To było takie słodkie ♥ Całą lekcję przegadaliśmy . Dowiedziałam się, że nie ma też taty i ma na imię Dominik . No, wiem też , że mieszka 3 domy ode mnie ..

Co stanie się dalej? Czekajcie i komentujcie!

Paa :)